Hoogbegaafd zijn is niet normaal
Een derde hoogbegaafden zit werkloos thuis, stond van de week in Trouw. Uit het stuk komt het beeld naar voren van de hoogbegaafde die snel uitgekeken is, continu uitgedaagd wil worden, werk al snel een sleur vindt, geen zin heeft. Ik mis het begrip voor de problemen waarin een hoogbegaafde continu verzeild raakt, omdat hij/zij niet alleen sneller maar ook anders denkt dan de gemiddelde mens. Ik zie hoogbegaafden daarop vastlopen en er zwaar depressief van worden. Die willen heeeeeel graag werken. Logisch: wie wil nu niet deel uitmaken van de maatschappij? Ergens iets aan bijdragen, meedoen, in plaats van nutteloos thuiszitten.
Eén van de problemen is dat hoogbegaafden en niet-hoogbegaafden elkaar vaak niet kunnen volgen, elkaar niet begrijpen.
Hierbij een voorbeeld van een hoogbegaafd kind op een normale school:
De juf geeft een opdracht. De klas gaat aan de slag. Het kind vraagt: ‘Wat is de bedoeling?’ De juf legt het nog een keer uit. Het kind vraagt nogmaals: ‘Maar wat is nou de bedoeling?’ De juf snapt niet wat het kind niet snapt, en het kind snapt niet wat de juf niet snapt. Voor hem is het vanzelfsprekend dat je de opdracht op drie manieren kunt uitvoeren, en hij wil weten welke de bedoeling is. De juffrouw ziet maar één manier waarop je opdracht kunt aanpakken en kan hem niet volgen. Waarom snapt een kind dat ‘zo slim’ is de bedoeling niet, als de rest van de klas het wel begrijpt?! ‘Jij bent toch zo slim?! ‘ En dat zegt ze hem dan ook.
Vervolgens voert het kind na enige aarzeling de opdracht anders uit dan de rest van de klas. Dat ergert de juf. Ze vindt hem eigenwijs of ronduit irritant. En dat laat ze blijken, verbaal of non-verbaal. Met als gevolg dat het kind nergens meer aan durft te beginnen want hij doet het toch niet goed. De juf vertelt de ouders dat ze het kind ongemotiveerd vindt.
Wat is normaal? Geen idee…
Zo zijn er nog veel meer problemen waarmee een hoogbegaafde moet omgaan, dag in dag uit. De maatschappij is ingesteld op niet-hoogbegaafden. Wat iedereen heel normaal vindt, vindt een hoogbegaafde vaak helemaal niet normaal. Doodmoe kun je daarvan worden. Niet begrijpen wat iedereen normaal vindt, je draai niet vinden, telkens weer vastlopen in banen, van de stress ziek thuis zitten. Bang zijn het niet goed te doen. Ik ken hoogbegaafden die heeeeeeeeel erg graag ‘normaal’ zouden zijn.
Ceciel Fruijtier, 7 januari 2016
Na het redigeren van het boek ‘hoogbeGAAFd LEVEN van 0 tot 100 jaar’ van Marianne van Gelder begreep ik de problemen van hoogbegaafden een stuk beter.
Ceciel onderneemt sinds 2007 vanuit haar bedrijf Fruijtier tekst&advies. Zij redigeert en herschrijft teksten die in de steigers staan, maar nog niet voor publicatie geschikt zijn. Denk bijvoorbeeld aan blogs, artikelen en beleidsstukken. Haar persoonlijke drijfveer: zinvolle informatie toegankelijk maken, zodat die zijn weg in de wereld vindt.
Naast tekstredacteur is Ceciel ghostwriter en schrijftrainer. Zij assisteert mensen die overborrelen van de inhoud om dat goed op papier te krijgen. Ook verzorgt zij formatontwikkeling van informatieve uitgaven zoals brochures en boeken. Teksten inkorten, samenvatten en zo nodig herschrijven is een kolfje naar haar hand.
www.zodatuwboodschapoverkomt.nl
